ವಚನ - 1647     
 
ಉರಿದ ಕಟ್ಟಿಗೆ ಬೂದಿ ನೆರೆದು ಮರವಪ್ಪುದೆ| ಹರೆಯು ಹೋದವಳ ರತಿಕೂಟ ಬೇವನು| ಅರೆದುಕುಡಿದಂತೆ ಸರ್ವಜ್ಞ